مادرم مهندسی شیمی از دانشگاه صنعتی شریف (آریامهر سابق) است. اصالتا اصفهانی هستند. مادربزرگ و پدربزرگم در جوانی به تهران مهاجرت کردند .
مادرم همیشه در موقع تصمیم گیری میگوید اگر نشد چه؟ مثلا اگر میخواستیم فلان کار را بکنیم و شرایط آنطور که ما میخواستیم پیش نرفت چه؟ اگر وامی گرفتیم و نتوانستیم قسطش را بدهیم چه؟ اگر آن سرمایه گذاری آنطور که باید پیش نرفت چه؟ در کل همیشه تاکید دارد که همیشه فقط افکار خوشبینانه نداشته باشید و یک درصد احتمال دهید که شاید شرایط آنطور که شما پیش بینی میکنید پیش نرفت و سعی کنید برنامه ای برای آن شرایط هم داشته باشید.
آقایان دو سال کل کشور را معطل برجام کردند و رکود شدیدی در کشور برقرار کردند به امید امضای برجام. کاش در آن دو سال کمی پیش خود فکر میکردند که اگر نشد چه؟ اگر در نهایت توافقی حاصل نشد چه؟ اگر بعد از امضا برجام احمقی مثل ترامپ پیدا شد و توافق را ملغی کرد چه باید کرد؟ وضعیت حاکم نشان میدهد که عملا آقایان اصلا برنامه ای برای این شرایط نداشتند و غافلگیر شدند. دود این نوع تصمیم گیری ها هم در نهایت در این ۶ سال به چشم مردم عادی رفته است. متاسفانه در دوسال اول دوره آقای روحانی رکود وحشتناکی در کشور ایجاد شد و همه معطل بودند که ببینند تکلیف این توافق چه میشود. بعد از آن هم به دلیل روند کند اجرای برجام و خروج آمریکا از برجام در ادامه کار، عملا این توافق بین المللی نتوانست تاثیر خاصی در اقتصاد و زندگی مردم عادی داشته باشد.
گاهی اوقات یاد حرف مادرم می افتم و با خود میگویم کاش آقایان از همان ابتدا کمی با خود فکر میکردند اگر نشد چه؟؟!!
کاش آنها هم یک مادر اصفهانی داشتند…
